ไม่ทำก็จะไม่รู้

เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมามองฟ้าตอน 5 โมงเย็น เมฆมืดดำครึ้มมาเลย (ตรงเวลามาก ๆ) แต่เราก็ตัดสินใจเปลี่ยนชุดไปวิ่งนะ

เพราะคิดว่าเดี๋ยวลมก็พัดเมฆดำลอยไป เดินไปถึงสวนลุมปรากฏว่านอกจากจะฟ้ามืดแล้วยังมีฟ้าร้องฟ้าแล่บด้วย

มองแล้วว่าถ้าวิ่งวันนี้ไม่รอดแน่ ๆ เปลี่ยนใจนั่งรถกลับบ้านเลยดีกว่า พอถึงบ้านนั่งดูละครจนจบแล้วฝนดันไม่ตกซะงั้น !

แถมเมฆฝนยังหายไปอีกเห็นดาวเต็มฟ้าเบยยยย T^T พลาดการออกกำลังกายไป 1 วัน

เมื่อเห็นว่าพลาดไป 1 วัน ก็หมายมั่นปั้นมือว่าวันเสาร์จะไม่พลาดแล้วนะแต่บ่าย 3 ฟ้ายังครึ้มอยู่เลย เริ่มสองจิตสองใจ

ว่าจะไปดีหรือไม่ เลยตัดสินใจว่าไปก่อนแล้วกันถ้าฝนตกก็ค่อยหาที่หลบเอา (ง่าย ๆ แค่นี้เองเนอะ) ก็ออกจากบ้าน

แบบเสี่ยง ๆ (คือไม่ห่วงอะไรเลยห่วงโทรศัพท์ในกระเป๋า) วิ่งไปได้รอบนึงแดดออกจ้าาาาาาา ฟ้าฝนช่างเป็นใจดีแท้

แถมพลบค่ำเจอพระจันทร์ดวงโตด้วย ดีแล้วที่ตัดสินใจออกมาถ้าไม่ออกมาเราก็จะพลาดการออกกำลังกายไป 2 วันติด ๆ

ซึ่งน่าเสียดายมาก ซึ่งเรื่องนี้เราก็มาคิดได้ว่านอกจากเรื่องออกกำลังกายแล้วเนี่ยเรื่องอื่นก็ด้วยนะ มัวแต่คิดว่าทำไม่ได้

มัวแต่คิดว่ามีอุปสรรคทำให้ไม่ลงมือทำซักที ซึ่งถ้าไม่ลงมือทำเราเองก็จะไม่รู้เลยว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง

ไม่แน่นะเราอาจจะทำมันได้ดีก็ได้ใครจะไปรู้

 

 

 

 

 

วันอาทิตย์วันลอยกระทง ซึ่งเราก็ออกกำลังกายตามปกติจ๊ะ (เห็นออกกำลังกายเยอะ ๆ แบบนี้คือชดเชยวันธรรมดา

ที่แอบอู้บ่อย ๆ นะก๊ะ) ที่สวนลุมใครใคร่มาออกกำลังกายก็ออกใครใคร่มาลอยกระทงก็ลอย เราออกเสร็จประมาณ

ทุ่มกว่า ๆ คนเริ่มมาลอยกระทงเยอะแล้ว รีบกลับบ้านเพราะกลัวเสียงปะทัด แต่พอถึงหน้าบ้านเท่านั้นแหละ ปัง !!!

หูดับเลยจ้าาาาาาา อยากจะตะโกนด่าแต่หาตัวคนจุดไม่เจอ ทนฟังไปอีกหลายปังเลยเมื่อคืนนี้ เฮ้อออ....

จุดปะทัดมันสนุกตรงไหนนนนนนน !!!!!!!!!